Yüzyılda Bir Gelirim Buraya

Eksik Başlıklar

Bugünkü yazım başı boş bir yelkenli gibi yol alacak çünkü konumuz ne ben de bilmiyorum. Her anımız tonlarca emek gerektiriyor ve eminim ki insanoğlu bu emeği defalarca sorguladı. Sonuç alamıyoruz. Hiçbir sorgulamamız veya hiçbir çabamız bize tam olarak istediğimiz sonuçları getirmiyor. Bir an olsun durup bunu sorguladık mı? Tam olarak hedefime ulaştım işte buradayım dediğiniz bir anınız var mı bu hayatta? Belki de hata bendedir bu yüzden soruyorum. Ben hiçbir zaman evet oldu bu sefer diyemedim. Belki ben çok doyumsuz bir hayalperestim ya da siz, sevgili toplum çok boyun eğdiniz.

Kalptir aslında insanı kendi yapan. Neyse benim kalbimi yakan şey o benim zaafımdır veya neyse benim kalbimi hızlandıran odur beğendiğim. Varlığının kalbe yansıyışıdır insanın benliği. Fakat zaaflar bir yana kalp başka bir yana ben biraz da yargılayıcı bakışlardan bahsetmekten isterim. Çünkü benim kalbimi yakanlardan sayılır bu hoşgörüsüz yargı. Yargının hoşgörüsü mü olurmuş? Neyse.. Şu gereksiz baskıydı konumuz. Bu bahsettiğimin toplumdaki gerilimle ilgisi olduğunu zannetmeyin, ben insanın kendi kendine yaptığı gereksiz baskıdan bahsedeceğim. Yoksa hepimiz biliyoruz at gözlüğüyle sevişenleri, bu sevişmelerle kavgalı olanları ve herhangi iki yola kendini aşırı kaptırıp insanlığını kaybedenleri… Eskiden oldukça umutluyduk, gelecek diyince gözlerimiz parlardı çünkü gelecek güzellik getirecek demekti. Ama gelecek bizi sadece yordu. Torba torba hüzün getirip bazen yastığımıza bazen hiç olmadık yerde önümüze koyup ne yaparsan yap dedi. Biz hayatı eteklerinden çiçek dökülen bilge bir kadın olarak görürken hayat bize dişleri sararmış kötü kalpli müteahhit gibi davrandı. Peki neden biz en başından böyle zannettik hayatı, neredeydi bu işin ilüzyonu? Herkes çocukluğuna dönmek isterken nasıl oldu da herkes çocukların öldürülmesini susup izledi? İşte tam burda başlıyor hayal kırıklıklarımız.

Originally published at https://ozamanneyapiyoruz.blogspot.com on January 3, 2020.

Pelin Rabia Kuran